اگر چه تاريخچه كاخ گلستان به زمان شاه عباس صفوي( 988 ه.ق ) بر مي گردد و بخشي از سفرنامه پيترو دلاواله (در سال 1028 ه.ق كه شهر تهران را با چنارستاني كه قصر سلطنتي را احاطه كرده بوده، توصيف نموده است / سر آغازي بر ارگ سلطنتي ) خود مويد اين نكته است، و در سلسله هاي بعد كم يا بيش نيز مورد توجه واقع شده تا اينكه در عهد كريمخان زند ما بين سالهاي 1173 تا 1180 ه.ق نيز اين مجموعه با ساخت ديوانخانه اي دچار تغييرات اساسي گرديده، ولي اهميت واقعي ارگ را مي توان به دوران آغامحمدخان قاجار نسبت داد.
وي در اواخر دوران زنديه و پس از مرگ كريمخان( 1193 ه.ق ) از بحران داخلي ايران استفاده نموده، ايلات قاجار را از دشت گرگان كه مركز سكونت آنان بود به دامنه هاي جنوبي البرز يعني ولايات تهران و دامغان سوق داد و سعي كرد كه بتدريج راه خود را به طرف فارس يعني مركز حكومت و قدرت زنديه باز كند. ( هر چند كه لرد كرزن در كتاب ايران و قضيه ايران، در باره انتخاب تهران به پايتختي توسط آغامحمد خان و ايجاد مقر سلطنتي در اين شهر نزديكي به املاك و مقر طايفه خويش در گرگان و نزديكي به روس ها و تحت مراقبت داشتن آنها را جزء عوامل اين انتخاب مي شمارد.) آغامحمد خان بعد از غلبه بر لطفعلي خان زند در شعبان 1209 ه.ق به تهران برگشته و در نوروز 1210 ه.ق به نام پادشاه ايران تاجگذاري مي كند.